روی سخن این داستان با کسی نیست.نه با آنان که رفتند...نه با آنان که کاری کردم که بروند و نه با آنان که هستند.این داستان کواژ(طعنه)یست به رفتار خودمان(چه پسر و چه دختر).ماها که گمان می­بریم،کسی که می­آید،باید ابرمرد(ابرزن)باشد،باید بی­لغزش باشد،باید همه خوبیهای جهان را به اندازه بی­پایان(بی­نهایت)داراباشد و بایدتر از باید،همه لغزشهای ما را نادیده بگیرد همه آنها را بر ما ببخشاید.این داستان دیدگاه مرا درباره زندگی می­گوید.این دیدگاه که هرگز دل به کسی نبستم،مگر اینکه در زندگی­ام پایسته(تثبیت)شود و هر آنچه جز این روی داده،چیزی جز یک رخداد گذرا نبوده و من آن را کمتر آنچه بشود انگاشت(تصور کرد)،به فراموشی خواهم سپرد.همیشه گفته­ام: «چیزی که بی ارزش است،ارزش به یاد(خاطر)سپردن ندارد

من شادی ندارم

گفت: یعنی منو دوست داری؟

گفتم: یه چیزی رو هم­اکنون روشن­کنم و اون اینه که؛این آشنایی کوچیک،سرآغاز یه آشنایی بزرگتره و شاید هم ارزشمندتر...

گفت: ببین...من از اینایی که گفتی،سردرنمی­آرم...می­خوام بدونم آخرش کجاست؟...چی می­شه؟...یه دوستی ساده و بعدش خداحافظ،یا...

گفتم: همش به خودت بستگی­داره.این تویی که به من می­گی چه­جوری باهات رفتارکنم.خودت هم خوب می­دونی که من دوست ندارم کسی رو سر کار بذارم و هرگز هم چنین کاری نکردم،ولی این رفتار خودته که به من میگه که باهات مانند یه دوست روزمره رفتار کنم یا مانند کسی که آینده­ام در آینده­اش تنیده...

گفت: آخه زیاد بهت اعتمادندارم...یعنی نمی­شناسمت...تو رو...خونواده­تو...و خونواده من،تو و خونواده­تو...

گفتم: من هم همچنین...ولی اون آشنایی که از هم آگمان(مطمئن)باشیم،چه­جوری به دست می­آد؟بی هیچ رفت­وآمدی و هیچ گفتگوی درست­ودرمانی؟در نگاه نخست که تو و رفتار و دیدگاه و جهان­بینی­تو دیدم،با خودم گفتم که می­تونی گزینه خوبی باشی.ولی من در جستار(مقوله)ی بدین ورجاوند(مهم)ی،خواهان رایزنی(مشورت)خردورزانه(عقلانی)ام،وگرنه این دوستی،ره به هیچ­جایی نخواهدبرد...

گفت: یعنی چی؟

گفتم: بی­گمان آشنایی اندک ما از هم،اون اندازه نیست که دلبسته هم باشیم و پای هم مهربگذاریم،ولی میشه این دوستی و پیوند رو گسترش­داد و با رایزنی(مشورت)،بسامانش­کرد...تازه،می­خوای درباره من،به خانواده­ات چی بگی؟

گفت: نمی­دونم...واقعا نمی­دونم...

گفتم: شاید می­خوای بگی که یه پسری هست که پارسی­سره سخن­گفتن­هاشو...نوشته­هاشو...نمایشنامه­هاشو...پژوهش­هاشو دوست دارم...و شاید...

گفت: نه خب...همین نگرانم می­کنه...ما دلیل درستی برای رابطه­مون نداریم...

گفتم: خب...پس اگه این­جوریه،خدانگهدار تا همیشه...

گفت: نه...نه...خواهش می­کنم...چه­قدر زود رنجی...تو همونی که توی ایده­آل­هام دارم...دغدغه­هات،دغدغه­های منه...باور کن...ولی ما با هم فرق داریم...از نظر شخصیتی و خانوادگی...واسه همین دودلم...

گفتم: گمان­می­کنی که من نیستم؟کسی رو برگزیدم که آشنایی اندکی از خودش و خانواده­اش دارم...خودش رو هم به اندازه آشنایی روزمره می­شناسم...ولی این آشنایی اندک،سرآغاز هر آشناییه.همه که در آغاز راه،همدیگه رو به اندازه همسرانی که 50 سال با هم زندگی می­کنند،نمی­شناسن.فزونی شناخت،در گفتگوهای کارآمد و پیداکردن همسانی­هاست.از نگاه من،می­شه این آشنایی اندک میان ما رو بسامانش کرد و به دیدگاه­های همرس(مشترک)خوبی رسید تا دو سوی این رویداد به سرانجام درست و خوبی برسند.

گفت: ببین...تو پسر خوبی هستی...همونی هستی که من می­خوام...ولی یه کم فرصت بده...فرصت بده که فکرکنم...درباره تو...خودم...ببینم اصلا شرایط ازدواج رو دارم یا نه...فقط تو نیسـ...

گفتم: خوشم باشه...دیگه چی؟...رسید(فاکتور)بدم دست­تون؟

گفت: به خدا منظورم خواستگار قبلیم نبود...خیلی سمجه...ولی انتخابم تویی...

گفتم: اینو یادت باشه که هیچ پسر و مردی دوست نداره که برای دلبرش،دومی باشه...بیشتر دخترا یه باور نابخردانه دارن که گمان­می­کنن که اگه از دلبری­های پیشین­شون که بیشترشون در تیناب(رویا)روی­داده،رو برای دلدار کنونی­شون بگن،رشک(حسد)ش رو برخواهندانگیخت و او تلاش بیشتری برای بدست­آوردن اونها خواهدکرد و یا می­خوان با گفتن این ارزش خودشونو ببرن بالا...ولی برداشت پسرها چیزی دیگرسان(متفاوت)از این گمان خام دخترهاست...نخستین برداشت اینه که دخترک می­خواد بگه که او رو برنخواهم­گزید،ولی بهتره دلشو نشکونم و هم اینک(فعلا)بهش نگم...و یا اینکه دخترک میگه که همه گزینه­هامو توی آب­نمک می­خوابونم،سپس هرکدوم که بهتر بود،اون رو برخواهم­گزید...و برداشتهایی از این دست...

گفت: یعنی میخوای بگی که من هم درباره تو این­جوری فکر می­کنم؟

گفتم: شاید آره و شاید هم نه...ولی بازخورد بیرونی اون،دست­کم از این نداره...