فروشنده زن،لباس رومنزلی دخترانه ای را که نارنجی تیره و پاییزه بود،کادوپیچ کرد و در ساک دستی گذاشت و تحویلم داد و رو به ستاره گفت:«قدر نامزدتو بدون.خیلی پسر خوبیه.پیداست خیلی هم دوست داره»ستاره لبخندی زد و گفت:«خودم میدونم. اگه پسر خوبی نبود که دستم توی دستش نبود»و دستم را به گرمی فشرد.

از بوتیک که درآمدیم،ستاره با ناراحتی گفت:«آخه پویا جان...من فقط گفتم قشنگه، نگفتم که اونو بخری...»ساک دستی را دستش دادم و گفتم:«حالا که خریدم.چی کار کنم؟...پس بدم؟»ستاره برعکس اکثر دخترها در دوران نامزدی اصلا دوست نداشت که دوست پسرش برایش زیادی خرج کند.دلیلش هم این بود که اگر حالا ولخرجی کنیم،بعد از ازدواج نمیتوانیم زندگی راحتی داشته باشیم.البته حق هم داشت،من خیلی ولخرج بودم و او خیلی قانع.

هر جور که نگاه میکردم،همان گمشده ام بود.مرا برای خودم می خواست،نه برای خودش.مهربان،بی ریا،کدبانو...زن زندگی ام بود.آنقدر دست نیافتنی بود که گاهی اوقات فکر میکردم که لیاقتش را ندارم.اما او فقط مرا به عنوان تنها تکیه گاهش قبول داشت...یعنی شوهرش.و این به من اطمینان خاطر میداد.

خیلی ساده آشنا شدیم.هر دو ترم اول کارشناسی بودیم.جزوه زبان من کامل نبود و هفته بعد هم امتحان داشتیم و جزوه او کامل.کم کم  با هم آشنا شدیم.بیشتر و بیشتر.آنقدر که قرار است عید سال آینده به خواستگاری اش بروم...خدا خدا میکنم که هرچه زودتر عید شود.

دلم گرفته بود و یک خلا بزرگ در خودم احساس میکردم که نمیدانستم چیست. سهند،رفیق و تنها هم خانه ام،خانه نبود.رفته بود،تهران و تا دو سه روز دیگر هم

نمی آمد.تصمیم گرفتم که ستاره را به خانه دعوت کنم.قصد بدی هم نداشتم،فقط میخواستم با هم باشیم.آن روز ساعت 18:00 کلاس داشتیم.او هم مثل من در خانه دانشجویی زندگی میکرد.زنگ زدم،گفتم:«آماده باش...بعد از کلاس بریم خونه ما»چند باری آمده بود،اما باز گفت:«آخه همسایه ها هیچی نمیگن؟...»گفتم:«چی میخوان بگن؟...زنمی...»لبخند رضایتش را از پشت تلفن میدیدم.قبول کرد که بیاید.

ساعت 19:45 کلاس تمام شد.روزهای آخر پاییز بود و از غروب به بعد هم،اراک عینهو  شهر اموات.با حفظ تمام جوانب احتیاط وارد خانه شدیم و رفتیم داخل.یادم آمد که آشغالها را دم در نگذاشته ام.تا رفتم و برگشتم،ستاره لباسش را عوض کرده بود. همان لباس نارنجی که برایش خریده بودم به تن داشت.داشتم توی اتاق لباسم را عوض میکردم که گوشی ستاره زنگ خورد.خسته بودم.استاد بدجوری روی مخم راه رفته بود.روی تخت ولو شدم.یک لحظه خوابم برد.نیم ساعتی خوابیدم.از خواب که بیدار شدم،پتو رویم بود.ستاره گذاشته بود.بلند که شدم،فضای خانه عوض شده بود. اصلا در خانه ای که زن در آن باشد،رنگ و بوی دیگری دارد.خواب هم چندان تاثیری نداشت.یک پک سیگار حالم را جا می آورد.رفتم و از توی کمدی که ته اتاق بود،یک نخ سیگار برداشتم و با فندک روشن کردم.اصلا یادم نبود که به ستاره قول دادم که سیگار را ترک کنم.ستاره برافروخته از آشپزخانه آمد و گفت:«مگه تو قول نداده بودی که ترک کنی؟»تازه یادم آمد...اااااه.سریع خاموش کردم و گفتم:«اصلا یادم نبود...بابا بعد هفت ماه و نوزده روز که یه دونه اشکالی نداره...»ستاره گفت:«تعداد روزایی که نکشیدی یادته،بعد انتظار داری که ترک کنی؟»بعد لحنش را خیلی آرام کرد و گفت: «پویا جان...اگه میگم نکش،بخاطر سلامت خودته...»حرف حساب جواب نداشت.  چشم جانداری گفتم و سیگار مچاله شده را به سطل آشغال انداختم.نمیدانستم چه کار کنم.CD-MAN را روشن کردم و یک CD گذاشتم که بخواند.ستاره ماکارونی را گذاشته بود که دم بیاید.غذا نیم ساعت دیگر آماده بود.از آشپزخانه که فارغ شد،یادش آمد که نماز مغرب و عشایش را نخوانده.سریع وضو گرفت و با مهر کربلایی که همراه او بود،نماز خواند.نمازش تمام شد.مشغول دعا بود که به شوخی گفتم: «سلام ما رو هم رسوندی؟»به کنایه گفت:«چرا خودت سلام نمی رسونی که منت منو نکشی؟»تا حالا او را سر نماز ندیده بودم.نمیدانستم که نماز میخواند.در آن لحظه احساس کردم که از من دور است،اما میکوشد که مرا به سوی خود بکشد،ولی چیزی نمیگفت.من هم رغبتی نشان ندادم که صحبتی در این باره با هم داشته باشیم.

ستاره همچنان مشغول دعا بود.صلواتی فرستاد و مهرش را بوسید و نمازش را تمام کرد.ماکارونی دم کشیده بود.ستاره مثل فرفره سفره را آماده کرد.فقط پارچ آب و نمکدان را نیاورده بود.مرا از هپروت بیرون آورد وگفت:«تو که همش تو خیالاتی... نمیدونم واسه چی به من گفتی بیام؟پاشو آب و نمکدونو بیار»سر سفره نشست،تا غذا را بکشد.تازه به خودم آمدم.دستپختش عالی بود.پس از مدتها که به خانه نرفته بودم،چنین غذایی می چسبید.غذا که تمام شد،سفره را جمع کردیم.وقتی داشتم با دستمال،سفره را تمیز میکردم،ستاره مشغول شستن ظرفهای شام و ظرفهای مانده شد.کارم را که تمام شد،فکر کردم،او را به خانه دعوت کردم...غذا پخته...اگر ظرف بشوید،واقعا نامردی است.سفره را روی یخچال گذاشتم و از پشت به او نزدیک شدم.آن قدر مشغول کار بود که متوجه من نشد.سینه ام را به کتفش چسباندم و دستم را دور کمرش حلقه کردم و گفتم:«خانومی...خسته شدی...من میشورم...تو مهمونی...»ابرویی بالا انداخت و گفت:«حالا وقت زیاد داری که ظرف بشوری.امشب بهت آوانس دادم»هر چه از من اصرار،از او انکار.بالاخره برنده شد.موهایش را که روی شانه اش افتاده بود کنار زدم و گردنش را بوسیدم و بوییدم.نفسم مورمورش کرد.شانه هایش را به گردنش چسباند و خیره به چشمانم نگاه کرد.طاقت خیره شدن به چشمان سیاهش را نداشتم.چشمانم را دزدیدم و گفتم:«خانومی...دوست دارم» لبخند شیرینی زد و گلبوسه ای در گونه ام کاشت.نگاهش گویای همه چیز بود.گونه ام را به گونه اش چسبانم،نفس عمیقی کشیدم و او را به خودم فشردم.که یکهو بووووم.بدجور شوکه شدیم.یکی به پنجره میکوبید.ستاره از ترس،سخت در آغوشم گرفت.میخواستم ببینم کیست،اما ستاره نمیگذاشت.فکر کردم خطری ما را تهدید میکند.دل به دریا زدم و رفتم.گنجشکی زخمی به پنجره خورده بود و زور میزد که پرواز کند،اما نمیتوانست.گرفتمش و به داخل آوردم.ستاره وقتی متوجه که فقط یک گنجشک کوچولو بوده،خیلی خوشحال شد،اما وقتی که بال زخمی اش را دید با ناراحتی پرسید:«پارچه تمیز ندارین؟»با سر جواب مثبت دادم.برای شوخی دست خیسش را روی لباسم خشک کرد و پرنده را از من گرفت.رفتم یک پارچه سفید و تمیز آوردم.توی هال منتظرم بود.با هم نشستیم و بال پرنده را بستیم.پرنده را با جعبه و همراه آب و دانه در گوشه اتاق گذاشتم.

چند دقیقه ای بین ما سکوت حکمفرما بود.رو به ستاره گفتم:«یه چند وقتیه که مخم بدجور مخم قفل کرده...نمی دونم واسه چی؟...اگه بهت گفتم بیای واسه همینه... همش منتظر عیدم...کی میشه؟...»نگاهش غرق خواستن بود.حرفهایی داشت که به زبان نمی آورد،اما من به گوش جان میشنیدم.گفت:«باید بری سفر...مثلا شمال پیش پدر و مادرت...یا اینکه...»قسمت دوم حرفش برایم علامت سوال بود.پرسیدم:«یا اینکه چی؟»گفت:«دانشگاه یه اردو گذاشته واسه مشهد.اتوبوس دخترا یه روز زودتر از پسرا راهی میشه.اگه اسم بنویسی و اسمت در بیاد،هم فاله هم تماشا.هم اینکه شایدم دلت یه خورده سبک بشه»پرسیدم:«تو هم می آی»گفت:«منم اسم نوشتم،خدا کنه اسمم در بیاد»تا حالا اماکن مذهبی را تجربه نکرده بودم.اینکه همراه ستاره باشم برایم لطف داشت.به دلم افتاد که به این سفر بروم.نمیدانم برای چه عطش این سفر هر لحظه در من بیشتر میشد.آن شب سعی میکردم که هر بحثی را به مشهد ربط دهم.برای ستاره هم تعجب آور بود که من ظرف چند دقیقه این قدر متحول شده ام.

گذشت و گذشت.به خودم آمدم.ساعت 23:45 بود.دراز کشیده بودم و بالش هم زیر سرم.ستاره روی سینه ام خوابش برده بود.شده بود عین فرشته ها.با اینکه دوست نداشتم او را از خواب ناز بیدار کنم،اما بیدارش کردم تا در اتاق روی تخت بخوابیم.

فردای آن روز اولین کاری که کردم،رفتم امور دانشجویی پیش آقای یاری و ثبت نام کردم.غافل از اینکه همه اش سر کاری بود.بعدا توسط یکی از دوستانم به نام مهران که کارمند خود دانشگاه بود،فهمیدم که همه این اسم نوشتنها فرمالیته است و اسم من خط خواهد خورد.فردای آن روز دانشگاه به اسم قرعه کشی اسم همه را خط زد و اسم آنهایی را که میخواست جایگزین کرد،حتی آنهایی که اسم ننوشته بودند.خفه بابا...فقط میخواستید لیست پر کنید.ما بوق تشریف داشتیم،بله...ای[...].طبعا اسم من هم خط خورد.اما دوستم مهران به من اطمینان داد که با او به مشهد میروم.